हिजो
अफिसबाट निस्कदा,
आकाशको निलो,
धमिलिदै थियो
चतुर्दशीको जुन,
भर्खरै उत्रेको थियो आकाशमा
त्यही जुनलाई साक्षी मान्दै,
सुर्यको अन्तिम किरणले
गणेश हिमालको सिउँदोमा
एक धर्सो सिंदुर पोतिदियो,
त्यसपछी,
लाजले होला
रातको घुम्टोले काठमान्डुलाई ढाक्दै
चन्द्रागिरीको डाँडोबाट
सुर्य फुत्रुक्क ओर्ल्यो,
अनि फेरि,
आफ्नै आफ्नै गन्ध बोकेका
ताता ताता सासहरु
गन्तब्यमा पुग्न हतारिएका
अनेकन् सुस्केरा र उच्छवासहरु,
माइक्रो बसको ताल सधैं यस्तै हो
“सुहागरात है ये घुङघट उठारहा हुँ मै
तुझे जमी पर बुलाया गया है मेरे लिए”
त्यो धरती र आकाशको सुहागसाँझलाई
माइक्रोबसका गुरुजीले, यो गित बजाएर
मधुर बनाईदिए ,
एकघन्टापछि,
म सामाखुशी चोकमा उत्रदा,
अँध्यारो झन् गाढा भएको थियो,
दुर क्षितिजमा घरतीआकाश एकाकार थिए
र त्यो मिलनको साक्षी चतुर्दशीको जून
बहुत चम्किएर गएको थियो
जूनको मुन्तिर
मार्स र जुपिटर
लगभग ११० डीग्रीको कोण बनाएर
बसेका थिए; मानौं द्वारपालझै,
मफलरमा अड्केका आफ्ना सासहरुलाई
आफै सुंघ्दै, आफैं मदहोश हुँदै
केहिछिनको हिडाईंपछि घरपुग्दा
आकाशमा ताराहरुको बाढी लागेको थियो,
धरती र आकाशको बिहेपार्टीमा होला
“तिम्रो बिहेपार्टी चैं कहिले खुवाउने ?”
चतुर्दशीको जूनले मलाई जिस्काउँदै थियो
मोरो !!!!